Republika Zielonego Przylądka: Sal - wyspa plaż, surferów i soli

Po 6 godzinach lotu zobaczyłam dryfujący po Oceanie Atlantyckim kawałek pustyni. To był właśnie cel mojej podróży – wulkaniczna wyspa Sal (30 km długości, 15 km szerokości). Wszędzie jak okiem sięgnąć – marsjański krajobraz: szarordzawa piaszczysta równina urozmaicona złomem skalnym identycznej barwy. Nad brzegami oceanu monotonne kolory ustępują miejsca feerycznym widokom. Dominuje złoto i wszystkie odcienie niebieskiego: od turkusowego po szafirowy. Taką kompozycję tworzą piaszczyste plaże otoczone wodami oceanu. Silne wiatry oraz panująca na wyspie atmosfera luzu przyciągają kite- i windsurferów. To właśnie amatorzy tego sportu odkryli walory turystyczne Sal i pozostałych 14 Wysp Zielonego Przylądka. Od najdalej na zachód wysuniętego punktu kontynentalnej Afryki – Zielonego Przylądka – dzieli je 620 km. Mimo że oficjalnym językiem wysp jest portugalski, to większość Kabowerdeńczyków mówi po kreolsku. W krioulo, będącym mieszanką kilku zachodnich i afrykańskich języków, śpiewa też Évora. Na São Vicente, ojczystą wyspę pieśniarki, nie zdążyłam popłynąć. Poznawanie uroków Sal wypełniło mi cały urlop.Główną atrakcją wyspy są piękne plaże oraz... saliny, czyli baseny do pozyskiwania soli drogą odparowywania wody morskiej. Znajdują się na wschodzie wyspy w pobliżu osady Pedra de Lume. Przez setki lat Portugalia zaopatrywała się w sól właśnie w tych salinach. Dziś wody basenów pozwalają na korzystanie z kąpieli nawet turystom, którzy nie umieją pływać. Zachodnie wybrzeże szykuje kolejną niespodziankę. Jest nią Buracona, czyli niecka utworzona w klifie, w którą regularnie i z monotonnym impetem uderza Atlantyk. Fale wdzierają się w czarną rozpadlinę i eksplodują, wyrzucając wzburzoną pianę.Z okna baru w Santa Maria widzę napis na murze: Niente stress” – dewizę mieszkańców wyspy, obserwuję ludzi pijących grog. Raczę się nalewką na miodzie i cieszę, że przemysł turystyczny nie zdominował tego zakątka świata.