Wyspy Kanaryjskie. Teide – Na dachu Hiszpanii

Wyspy Kanaryjskie. TEIDE

Dach Hiszpanii to wulkan Teide (3718 m n.p.m.), o kształcie szeroko rozłożonego namiotu, sterczący niemal na środku największej z Wysp Kanaryjskich – Teneryfy. Na Teide może wejść każdy, kto spełni dwa warunki: po pierwsze musi wcześniej uzyskać pozwolenie dyrekcji parku narodowego, w którym leży ta góra (czasem trzeba na nie czekać nawet kilka tygodni). Po drugie – odpowiednio się ubierze. Potrzebne są mocne buty, ciepła kurtka i czapka. Rozpoczynając wspinaczkę, widzę jak strażnik zawraca dwie Rosjanki, które zamierzały zdobyć szczyt w klapkach i szortach, jakby szły na plażę. Początek wycieczki jest łatwy i przyjemny. Z podnóża góry na wysokość 3500 m n.p.m. wwozi nas kolejka linowa. Tu większość ludzi kończy zwiedzanie, robiąc pamiątkowe zdjęcie na tarasie widokowym. Wyżej jest jednak o niebo ciekawiej. Żeby się jednak o tym przekonać, trzeba rozpocząć spacer pod górę.

Święta góra

Guanczowie, dawni mieszkańcy Teneryfy, sądzili, że szczyt Teide dotyka nieba. Czy próbowali tu kiedyś dotrzeć? Pewnie tak, skoro na stokach wulkanu odnaleziono naczynia i dary znoszone przez nich dla przebłagania potężnych bogów. Ziejąca ogniem góra musiała budzić w nich strach i rodzić legendy. Jedna z nich mówi, że bóg podziemi Puayota uwięził w niej słońce. Słońcu udało się go jednak pokonać i wróciło na nieboskłon. „I niech tak zostanie”, myślę, wchodząc na wulkan. „Każdy na swoim miejscu”.

Przebieg trasy

Ścieżka pnie się stromo po nagim stoku z zerodowanej lawy. Brązowe odłamki mają ciepły, rzec można, przyjazny kolor. Nagrzane słońcem pachną suchą ziemią i jakąś nieokreśloną wonią mineralną. Skały zazwyczaj nie mają zapachu; wydają się bardziej organiczne, straszą ostrymi krawędziami. Idę powoli, starannie wybierając miejsca, w których stawiam stopy. Po pewnym czasie czuję, że rozrzedzone powietrze dostarcza mniej tlenu i dopada mnie choroba wysokościowa. By nie prowokować zawrotów głowy, przystaję. Trzeba dać organizmowi czas na zaaklimatyzowanie się w górskich warunkach.

Po dwudziestu minutach wspinaczki dostrzegam krawędź krateru. Już wcześniej czułem charakterystyczny zapach siarki. Teraz uderza mnie z większą siłą – szeroka niecka pokryta jest seledynowym nalotem, a spomiędzy kamieni wydobywają się siarkowe opary. To mi przypomina, że Teide nie jest wulkanem wygasłym, on jedynie odpoczywa po serii bardzo silnych i długotrwałych wybuchów na początku XVIII wieku. Ostatni raz dawał o sobie znać w 1909 roku, kiedy z jego bocznego krateru wyciekł jęzor lawy. Dziś łatwo go rozpoznać po czarnym kolorze.

Jeszcze kilkadziesiąt metrów i staję na samym wierzchołku góry. Hula tu lodowaty wiatr, zapinam więc bluzę, a na uszy naciągam czapkę. Powietrze jest suche, przezroczyste. Widoczność znakomita. Dookoła potężnej góry rozciąga się charakterystyczna równina, jak wielka patelnia z zadartymi brzegami. To kaldera – miejsce zapadnięcia się starszego niż Teide wulkanu. Widać nawet wulkany nie pozostają bezkarne – najpierw wyrzucają mnóstwo magmy, a potem same znikają we wnętrzu ziemi. Tyle że na wszystko potrzeba czasu, tamto wydarzenie miało miejsce miliony lat temu.

W oddali, na południowym wschodzie, widać oddaloną o 80 km Gran Canarię. Na południowym zachodzie na oceanie majaczy ciemna sylweta położonej 30 km od Teneryfy wyspy La Gomera.